با آوردن اسم استاد چمران ، دوباره ياد انقلاب کبير اسلامي افتادم ، اما...ناراحت ميشم وقتي امروز رو ميبينم که مردم نميخواهند باور کنن که براي ساختن ، نسلي بايد نابود شوند ، فراموش مي کنن وقتي اقلاب کرديم چشم هارا بستيم و خود را در کربلا ديدم ، آن روز را به ياد نميآورند که خود را در نقش ابوذر ها و بلال ها ميديدند...پروازهاي به سويي الله...چشم ها بسته شد و ما مانديم ، کوفته شديم ، کوبيده شديم ، ... آه که باز همان مبالغه ها را ميگوييم و اکنون پس از هزاران سال همان حر فهاي تکراري و همان حرفهاي مبالغه آميز که نشانگر آدم اطلاع و درک "درست" تاريخ است