نوروز زمانی مقدس در ایران
باستان

زمان در دیدگاه انسان اعصار کهن به دو گونه مقدس بخش می شود.

زمان مقـدس
آن بود که صرف امور مقـدس بود که درگذران امـور  عادی زندگی به کار می رفت.

زمان مقدس
خود به چند گونه تقسیم می شود.

زمانی که صرف به جای آوردن شعایر ایمانی می گردد از جمله نمازها، دیگری
زمانیکه در طی آن با تکـرار بعضی اعمال که در نمونه ی کهن اسطوره ای وجود داشت و
انسان عصر کهـن می کوشیـد با باز ساختن  صحنه های آن وقایع دور دست که توسـط خدایـان در آغـاز خلقـت   انجام یافته و گاه توسط قهرمـانان در گذشته
های دور صـورت گرفتـه     بود به اصل و
نشاء خود بازمی گردد.

دراینگـونـه
زمان هـای مقـدس نمایـش های مذهبـی و آئینـی بر پـا    می داشتند و گاه نمـوداری از شـادی و گاه
عـزاداری بود و سرانجام زمانی بود که یاد آورریتم های کیهـانی شمـرده می شـد
ماننـد ورود خورشید به برج جدی و حمل و در واقع ستایـش پدیده های ایتمیک و پدید
آمدن آئین های سترگ وابسته به آن ها به سبب وجود اعتقـاد به متا فیزیکـی بودن آن
ها و بر اسـاس معتقـدات دینی ـ ایمانی انسان آن اعصار.