«اهورامزدا نیکی را آفریده، بدی و رنج و درد و
بیکاری در اثر ضربه و وسوسه‌ی انگره‌مینو (مینوی بد) است و برای خشنودی
اهورامزدا باید با آن مبارزه نمود»[[3] یسنا پوشینه نخست، پورداوود 3].
...

همچنان که می دانیم، پیش از بنیاد نهاده شدن
این مکتب، مردمان آن دوران، سرآغاز بیماری ها را  در خشم و قهر خدایانشان
و یا وارد شدن ارواح خبیثه به درون بدن انسان جستجو می‌ کردند.

راهنمایی های این مکتب، پایه و بنیان چنان
خرافاتی را در هم شکست و روش های درمانی پیشین را که بر پایه ارضای خاطر
خشمگین خدایان و گاه با دادن قربانی ‌های خونین بود درهم ریخت و روشن
ساخت که انگیزه ی آغاز بیماری ها، بودن ِ آلودگی ها و نبودن بهداشت،
کردارهای زشت و وسوسه‌‌های انگره‌مینوی است و آن چنان که در دنباله ی
همین نوشتار و در بخش وابسته، به گونه دامنه‌دار خواهی خواند. مبارزه با
بیماری های تنی و روانی، در گام نخست به یاری گیاهان سودمند دارویی که
آفریده اهورامزدا می باشند، آغاز گشت، در گام دوم با کار و کارد جراحی
دنبال شد و در گام سوم با تلقین سخنان به آیینی و نیاز به سوی اهورامزدا
پی گیری شد و برای نخستین بار واژه‌ی «درمان» و «پزشکی» را همچنان که پیش
نیز یادآوری شد در این مکتب روان گشت، جایگاه پزشک پرارج گردید، برای آن
ها قوانین بنیان نهادند ولی کار مزد و آسایش آنان، به دلخواه بود. در آن
پیوند بود که بنیاد درمانگاه ها، بیمارستان ها و دارو و درمان ارزانیان
کارهایی خداپسندانه  به شمار آمدند.

 هم وندان(اعضا) این مکتب و به ویژه
رهبرآنان زرتشت بسیاری از بیماران را درمان نمودند. چنان که در زرتشت
نامک آمده است: «همین که مردم از پیرامون ایران شهرت درمان بخشی زرتشت را
شنیدند همه دردمندان به وی روی آوردند به ویژه بیماران افلیجی، صرعی،
پوستی و چشمی را درمان بخشید. یوشت فَریان فرماندار سیستان را که به
بیماری سختی دچار شده بود آمیخته‌ای از گئوکرنا و آب دائیتی نوشانید و
بهبودی یافت ... لهراسبِ و زَریر را که به بیماری سختی دچار شدند با
تلقین سخن مانتره (روان درمانی) درمان بخشید و نیز بسیاری از کسانی که به
بیماری های سخت دچار شدند درمان داد».

. به گونه گسترده تر،  باور داشتند که باید به
وسیله‌ی پاکی پیرامون و تن و جامه و خوراک و به کاربرد نبردن مسکرات از
بروز بیماری ها جلوگیری نمود. بر پایه دستورات این آیین، بیماران
واگیردار، که از یکدیگر جدا نمی‌شدند و مایه بیماری دیگران می‌شدند، گنه
کار بودند.

در این مکتب افزون بر پزشکی، به بهداشت تنی و
روانی نیز ارج بسیار نهاده شد و گاه بر پزشکی برتری می یافت چنان که
زرتشت در باره راستی که بهترین و آسان ترین روش  و راه کار روان درمانی
است فرمود: "ائو وپنتایو اشاهه"، یعنی که "راه در جهان یکی و آن راه
راستی است".

 این آیین محیط زیست را نیز بسیار
ارزشمند بر می شمارد و  پاک نهگهداشتن چهار آخشیگِ هوا، آب، خاک و آتش از
دستورهای مهم این مکتب است