بیشتر کیش ها سخن از کسانی می آورند که در آینده آمده
و کارهای جهان آشفته را درست خواهند کرد و همه بدی ها و کمی ها را از میان
برداشته و جهانی رسا پدید خواهند آورد.بسیاری از مردم هم چنان چشم به راه
آن کسان می باشند و برخی نیز به اندازه ای راه آنان را می پیمایند که دست
به تر و خشک نمی زنند زیرا چنین می پندارند که تا آنان نیایند هیچ کاری
نمی توان ساخته باشد.از میان این مردم پیروان کیش زرتشتی چشم به راه سه تن
هستند آن سه تن((اخشیت ارتuxshyat ereta ) یا هوشیدر و ((اخشیت نمه uxshyat-nameh )) یا هوشیدر ماه و ((استوت ارت ustavat ereta )) یا
سوشیوس هستند که هریک باید پس از هزاره ای از پس یکدیگر پدید آیند هر یک
از این سه تن از تخمه زرتشت می باشند که در این مدت به ((اردوی سور
ناهید)) بانو ایزدآب سپرده شده اند تا در دریاچه ای نگهداری شوند و در
پایان هر هزاره دوشیزه ای پانزده ساله از آب آن دریاچه آشامد و باردار گردد.

به هرحال در این سه هزار سال از پرتو این سه تن همه جهان رفته رفته از
بدی ها زدوده و پالوده می شوند و جهانی مینوی پدید می آید.چون نخستین آنان
باید هزار سال بعد از زرتشت بیاید اگر سه هزاره را بشماریم بایستی هرسه از
این دوشیزه زادگان آمده و رفته باشند ولی چنان پیدا است که چنین نشده و
اگر هم شده آنچنان که پیشگویی کرده بودند پیروان کیش زرتشتی آنها را
نشناخته اند و یا در حساب اشتباهی رخ داده است و باید همچنان چشم به راه
نشست.

علت این همه انتظار معلوم است و آن هم چشمداشت عجیبی که برخی از مردم
از راهنمایان دینی خود داشتند. در نظر آنان با آمدن بنیانگزار دین بایستی
همه بدی ها برداشته شوند و چون چنین انتظاری به هیچ گونه درست نیست می
دیدند که راهنما آمد و رفت و کارها آن طرز که امید داشتند درست نشد.این
است که از میدان درنرفته می گفتند یا خودش بازخواهد آمد یاکسی دیگر از
فرزندانش پدید خواهد آمد.علت دیگر این انتظارها نا امیدی است.به جای اینکه
از دستورهای راهنمای خویش پیروی کنند و به کار و گوشش بپردازند و جهان را
پیش برند دست روی دست نهاده به انتظار معجزه می نشستند و هنگامی که آن رخ
نمیدید به پندار بافی می پرداختند و نیز برای خود یک گونه سرگرمی می
تراشیدند.این است که می بینیم چنین باوری در بسیاری از کیش ها دیده شود و
همین هم باعث شده که هرزمانی کسانی برخیزند و خود را یکی از چنین آیندگان
وانمایند.

اکنون ببینیم زرتشت چه می گوید: واژه ای که او در سروده های خود شش بار به کار برده ((سوشینت saoshyanta )) است از ریشه واژه ی ((سو su )) یا
س ود رساندن است و سوشینت به معنی سودرسانده یا سود رسان است. به گفته
شادروان دستور تارا پور والا در گات ها از این نام کسان ویژه ای که هریک
پس از زمان ویژه ای پدید آیند منظور نیست بلکه برای کسانی آمده که برای
گسترش آیین بهی و راستی بهره بزرگ داشته باشند و خود زرتشت هم یکی از آنان
است در زامیاد یشت هم چنین اظهاری شده است می گوید:((فره توانا و مزدا
داده ی کیانی را..که از آن..سوشیانسان زاده و نزاده که جهان را تازه
کنند....گرامی میداریم)) (بند ??)

همان طور که گفتیم راه منش نیک دین سود رسانندگان است که طبق آن از
کردار نتیجه نیک نمی توان گرفت جز آنکه از راه راستی باشد و در ضمن مزدی
که یک روشن بین چشم به راهش است همان دریافتن اهورامزدا است پس سوشیانس
کسی است که از روی راستی عمل کند و جز اهورامزدا دیگر هیچ منظوری در نظر
نگیرد.در بندهای دیگر سودرساننده را به بهترین نحوی تعریف می کنند:

کسی که دیوان و پیروان آنان را همانطور قبول ندارند که آنان اهور را
سوشیانس است. او از راه دین افزاینده و نگهبان دانا است. او ای اهورامزدا
دوست برادر بلکه پدر است ??-??

آنان سودرسانان کشورها خواهند بود که در پی خشنودی منش نیک می باشند و
کردار خود را برروی راستی و طبق آیین تو استوار می سازند. بی گمان آنان
هماوردان خشم ساخته شده اند ??-??

راه راستی دینی است که اهور به سودرساننده ارزانی میدارد ??ـ?

کی ای مزدا آن روز خواهد تابید که خرد سود رساننده با آیین استوار
زندگانی راستی را والا خواهد داشت؟او به یاری چه کسی از راه منش نیک خواهد
یافت؟ من ای اهورامزدا تو را آموزگار خویش برمی گزینم ??ـ?

ای مزدا کی خواهم دریافت که تو بر همه از پرتو راستی فرمان می رانی حتی
بر آنان که با کارشکنی دشواری هایی پدید می آورند؟ به من طرح منش نیک را
به درستی نشان بده تا سودرسان بداند که نیکی های او چگونه خواهد بود. ??-?

از گفته های بالا آشکار است که سوشیانس یا سودرسان مرد ویژه ای نیست که
پس از زمان معینی پدید آیدو نیز فرزند زرتشت باشد بلکه هرکسی که مطابق
آیین اهور رفتار کند و برای دیگران دوست و برادر و پدر باشد و از آنان
نگهبانی کرده آنان را به سوی راستی راهنمایی کند سودرسان است و خود زرشت
هم یکی از سودرسانان یا سوشینتان بود.اینان راهنمایان برجسته هستند که در
پیشرفت کارهای خدایی پیشرو می باشند.

*_{برگرفته از کتاب ((زرتشت و دین بهی)) از دکتر علی اکبر جعفری}