پسرم !

در رابطه با دیگران, دل خودت را میزان قرار بده

هر چه برای خودت می خواهی, برای آنها هم بخواه

هر چه برای خودت نمی خواهی, برای آنها هم نخواه

همان جور که خوش نداری به تو ظلمی شود, ظلمی نکن.

همان جور که دوست داری به تو خوبی کنند, خوبی کن.

هر چه فکر می کنی مردم اگر بکنند بد است , برای خودت هم بد حساب کن.

هر چه نمی دانی, نگو حتی اگر آنچه می دانی کم است.

هر چه نمی خواهی درباره ات بگویند, درباره ی کسی نگو.

پسرم بدان !

از خود راضی بودن, خلاف درستی و آفت اندیشه هاست.

بس ( به اینکه هستی راضی نباش ) و تمام سعی ات را بکن …

به مقصد هم که رسیدی, بیشتر از همیشه در برابر پروردگارت خاشع باش.

پسرم بدان !

راهی طولانی و دشوار,پیش روی داری و

قطعا به توشه ی کافی نیاز داری, به سبک باری,

و به این که قدم هایت درست و در مسیر باشند

بیش از طاقتت,  بار بر ندار

که مبادا در راه, سنگینی بار, دست و پا گیرت شود.

اگر بین نیازمندان کسی را یافتی که توشه ات را برایت به قیامت ببرد و

توشه را ,فردای محشر, در لحظه ی احتیاج به تو برگرداند,

وجودش را غنیمت بشمار ( انفاق کن انفاق کن) و بار را بگذار بر دوش او و

تا می توانی, بار و کوله اش را سنگین کن

شاید بعدها , کسی را با این مشخصات, بیدا نکنی.

هر کسی روز دارایی ات از تو وام می خواهد, وجودش را غنیمت بشمار

تا در ان روز تنگ دستی, روز گرفتاری وام را به توپس دهد .

پسرم بدان !

گردنه و گذرگاهی دشوار, پیش روی داری

که حال و روز سبک باران ,وقت عبور از ان, بهتر از اوضاع مردم سنگین بار است.

هر که کند و اهسته عبور می کند, از ان که شتابان رد می شود, حال بدتری دارد.

بعد از این گذرگاه, ناگزیری یا در بهشت فرود ایی یا در جهنم.

پس , پیش از فرود, قاصدی بفرست تا برایت , جایی اماده کند.

پیش از فرود, جای فرودت را هموار کن

که بعد از مرگ , نه می توان خدا را راضی کرد و نه می توان به دنیا برگشت .

پسرم بدان !

کسی که گنجینه های اسمان و زمین به دست اوست , به تو اجازه ی خواستن , به تو

اجازه ی دعا داده و

ضمانت کرده که خواهش های تو را جواب می دهد و

فرمان داده , که بخواهی تا بدهد .

پی مهرش باش , تا به تو مهر بورزد.

بین تو و خودش نگذاشته کسی حجاب و فاصله باشد.

تو را به کسی دیگر حواله نداده , پس لازم نیست یکی بین او و تو واسطه باشد .

وقتی بد می کنی, راه باز گشت ات را نمی بندد.

در عذابت عجله نمی کند.

وقتی توبه می کنی و باز می گردی , سرزنشت نمی کند.

حتی اگر رسوایی حق توست  ,باز رسوایت نمی کند.

وقتی باز می گردی , سخت نمی گیرد و می پذیردت.

وقتی باز می گردی , با جریمه و جزا , ازارت نمی دهد.

و از لطفش, نا امیدت نمی کند

بلکه باز گشت ات, را برایت ثواب حساب می کند.

هر گناهت را یکی و هر کار خوبت را ده تا حساب می کند.

برایت در بازگشت را باز گذاشته است.

صدایش که می کنی, صدایت را می شنود .

در دل, اگر با او نجوا کنی, نجوایت را می فهمد.

نیازت را می بری پیش او.

سفره ی دلت را پیش او وا می کنی .

از غم و غصه هایت ,به او شکایت می کنی.

برای گرفتاری هایت ,از او چاره می خواهی.

در کارهایت,از او کمک می خواهی.

چیزهایی از گنجینه های لطفش درخواست می کنی که هیچ کس دیگر نمی تواند انهارا بدهد

مثل طول عمرها,سلامتی بدن ها و وسعت روزی ها.

کلید همه ی گنجینه هایش را گذاشت در دو دست تو

وقتی به تو اجازه ی دعا و خواهش داد.

حالا هر وقت بخواهی ,با دعا,درهای نعمتش را باز می کنی.

و انبوه مهر و لطفش را به روی خودت,سرازیر می کنی.

دیر امدن پاسخ دعاها,ناامیدت نکند …

خیلی وقت ها,دعایت را دیر اجابت می کند,چون در این تاخیرها,پاداش دعا کننده و

عطائی که به امیدوار, می دهند,بیشتر می شود.

خیلی وقت ها ,چیزی می خواهی, نمی دهند,

اما,در دنیا یا اخرت,بهتر از ان را به تو می بخشند

یا ان را نمی دهند,چون به صلاحت نیست.

خیلی وقت ها ,اگر چیزی را که خواسته ای بدهند,دینت از بین می رود.

پس چیزی بخواه که زیبایی اش برایت بماند و رنج و سختی اش ,از تو دور باشد

که نه ثروت برای تو باقی می ماند و نه تو برای ثروت باقی می مانی.

وصیت امیر المومنین{ع} به فرزندش امام حسن{ع} پس از بازگشت از جنگ صفین